In 2006 hing het leven van Jan Van Melkebeek aan een zijden draadje. Dankzij de snelle tussenkomst van de koelbloedige Dirk De Coster kan hij het vandaag nog navertellen.

Jan, jij kroop 18 jaar geleden door het oog van de naald ... Dirk, jij was toen net de juiste man op de juiste plek. Wat herinneren jullie je nog van die noodlottige dag?
Jan: Ik weet van die dag enkel nog dat ik de cafetaria ben binnengestapt met mijn voetbaltas en dacht van ‘tiens, de F van KFC is van de muur gevallen, dat moet ik melden’. Daarna weet ik niets meer tot ik vier dagen later wakker werd in het ziekenhuis. Blijkbaar heb ik vlak voor de match nog wel spaghetti gegeten (lacht).
Dirk: (zonder aarzeling) Het was zaterdag 13 mei 2006. En om 15.26 uur stipt is Jan ineengezakt. Die dag en dat tijdstip vergeet ik nooit meer ... Het was de jaarlijkse familiedag van KFC Antonia, en de veteranen - waaronder Jan - speelden tegen de eerste ploeg. Jan had gevraagd of ik die match wilde fluiten, dus ik stond als scheidsrechter mee op het veld. We waren bijna aan het einde van de eerste helft, toen ik - om 15.26 uur dus - iemand hoorde gillen. Ik keek om, zag Jan liggen en wist direct dat het ernstig was.

Wist je ook meteen wat je moest doen, Dirk?
Dirk: Ja, ik heb altijd als ambulancier gewerkt en weet dus gelukkig hoe ik iemand moet reanimeren. Er kwam toen uit het publiek ook nog een verpleegster aangelopen. Samen hebben we Jan volledig gecontroleerd; zijn ademhaling, pols, enzovoort. Na een tijdje viel zijn pols weg en ben ik beginnen pompen. Gelukkig kwam er toevallig een ziekenwagen uit Essen voorbij. Die stopte meteen om extra zuurstof toe te dienen. Ik ben blijven pompen tot de MUG arriveerde met de defibrillator, want KFC Antonia had op dat moment nog geen AED-toestel (Automatische Externe Defibrillator). Dankzij de elektrische schokken kregen we Jans hart weer op gang, maar zijn pols viel telkens terug weg. Na 45 minuten reanimeren wilde de dokter er zelfs mee stoppen. Toen heb ik kort en bondig gezegd: we gaan dóór!
Jan: Oef, anders had ik hier nu niet gezeten ...
Dirk: Na nog een schok voelden we eindelijk weer een hartslag en moest hij meteen naar het ziekenhuis. Gelukkig is het daar ook nog goed afgelopen.

Jan, hoe heb jij dit allemaal beleefd?
Jan: Zoals ik zei, herinner ik me weinig van die bewuste zaterdag zelf. Ik ben pas die woensdag erop wakker geworden in het ziekenhuis. Blijkbaar was ik de dagen ervoor ook al wel even fysiek 'wakker' geweest, maar mijn hoofd nog niet. Maandag was ik bijvoorbeeld zeer euforisch, want (gniffelt) naar verluidt liet ik aan iedereen mijn urinaire sonde zien, zo van: 'ziedis wa ze me mij gedoan hemmen!' (lacht) Op dat moment had ik geen remmingen meer, tot grote bezorgdheid van mijn familie. Zij hebben het zwaarder gehad dan ik. Drie van mijn vier kinderen zaten in de tribune en zagen me vallen. Die avond hebben de dokters nog tegen mijn vrouw en kinderen gezegd: 'zijn hart gaat het halen, maar hoe zijn hersenen er gaan uitkomen, weten we nog niet'. Ahja, want zuurstoftekort enzovoort. 
 

Wist je dat ...

... elke dag 30 Belgen een hartstilstand krijgen? Slechts 5 tot 10 procent van hen overleeft dit. Maar als je binnen de 3 tot 5 minuten begint met reanimeren en een AED-toestel gebruikt, stijgt die overlevingskans tot 70 procent!

Gelukkig ging het licht woensdag opnieuw aan ... 
Jan: Ja, die woensdag werd ik 'echt' wakker op de afdeling cardiochirurgie in het Middelheim. Ik voelde pijn op mijn borstkas en zag een grote plakker en twee kabels die eruit kwamen en schrok me een ongeluk. Toen de chirurg me kwam vertellen wat er was gebeurd en dat ze me hadden moeten opereren, wilde ik dat eerst niet geloven. Het was voor mij een mysterie, ik had niets voelen aankomen. Het leek een mysterie, ik had nooit iets voelen aankomen, geen pijn of iets dergelijks. Later bleek het om een erfelijke aandoening te gaan. Intussen hebben mijn vier kinderen zich laten testen en zij hebben het gelukkig niet.
Dirk: Ook met je hoofd is het gelukkig terug goed gekomen, hé (lacht). 
Jan: Ja, maar daar was wel werk aan. Op een bepaald moment kwam er een professor in de neuropsychiatrie langs om mijn geheugen te testen. Ik zei vol zelfvertrouwen: 'Ik kan nu een heup steken als 't moet' (lacht). Maar ik kreeg het deksel op de neus. Ze lieten mij vijf simpele woordjes lezen die ik moest onthouden. Daarna vroegen ze me naar de geboortedata van mijn kinderen, die ik probleemloos kon opnoemen. Toen ik daarna die vijf woorden moest herhalen, lukte dat niet. Dat was wel even een koude douche, want als dat niet meer goed kwam, kon ik mijn job niet meer doen (Jan was jarenlang orthopedisch chirurg in AZ Monica, red.). Ik heb toen zeer intensief ergotherapie en kinesitherapie gevolgd en gelukkig volledig gerecupereerd. Ook dat heb ik aan Dirk te danken. 

Hoezo? 
Jan: Dirk heeft tijdens de reanimatie voortdurend gepompt. Zo heeft hij ervoor gezorgd dat mijn bloedcirculatie op gang bleef en dat er zuurstoftoevoer was. Hierdoor is mijn hartspier nog volledig intact, wat echt uitzonderlijk is. Het had allemaal veel slechter kunnen aflopen. Maar 1 op de 200 mensen overleeft wat ik had (aneurysma van de kransslagader, red.). Zo zie je maar hoe belangrijk het is om te weten hoe je iemand moet reanimeren. Vooral die eerste paar minuten zijn cruciaal. Bedankt en chapeau hé, voor Dirk en de andere mensen die me hier geholpen hebben ... (denkt even na) Een tijdje later heeft Antonia dan een AED aangekocht, waar ik uiteraard ontzettend blij mee was.

Is het moeilijk om zo’n AED-toestel te bedienen? 
Jan: Neen, iedereen kan dat. Dat zijn vijf stapjes die je moet doorlopen en klaar.
Dirk: Zo’n toestel geeft je ook gesproken instructies. Je zet het aan en dat begint meteen van ‘doe dit, doe dat, dan dat’ (lacht).

subsidie | aankoop en onderhoud AED

Onze gemeente telt momenteel acht AED-toestellen, waarvan er drie dag en nacht toegankelijk zijn. Dat is te weinig!
Om dat aantal op te krikken, kunnen Zoerselse verenigingen, organisaties en zelfs private personen bij de gemeente een subsidie aanvragen voor de installatie en het onderhoud van een AED.

opleidingen ‘reanimatie en AED’

80 procent van de Belgen weet niet hoe te reageren bij een plotse hartstilstand. Daarom is leren reanimeren en leren omgaan met een AED-toestel letterlijk van levensbelang.
Op zaterdag 30 november organiseert het Rode Kruis specifieke reanimatie- en AED-opleidingen. Je hebt keuze uit vier sessies:

• administratief centrum, 9.30 - 12.30 uur
• administratief centrum, 13.30 - 16.30 uur
• buurthuis Ter Smisse, 9.30 - 12.30 uur
• buurthuis Ter Smisse, 13.30 - 16.30 uur

Inschrijven doe je vóór 15 november via vorming@zoersel.rodekruis.be.